Καταρχάς επιτρέψτε μου να σας συστηθώ!

Καρακατσάνης Μάριος: συγγραφέας, είμαι 35 ετών, δυσλεκτικός και ναι νιώθω καλά!

Θα μου πείτε τώρα και γιατί να μην νιώθω, δυσλεξία έχω όχι καμιά βαριά αρρώστια! Ε λοιπόν για αυτόν ακριβός τον λόγο μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να συντάξω αυτό το άρθρο.

Γιατί κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τον παράξενο κόσμο που έχει στο μυαλό του ένας δυσλεκτικός. Ειδικότερα, όταν ο ίδιος δεν γνωρίζει για το πρόβλημα του!

Επιτρέψτε μου για άλλη μια φορά να σας ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου.

Πρέπει οι δυσλεκτικοί να είναι ο απόκληρος της σχολικής κοινωνίας;

Σχολική διαδρομή

Αν πιστεύετε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι κάντε μια ερώτηση στα παιδιά σας! Πόσα από αυτά έχουν δει, αν όχι να είναι ίδια αποδέκτες ή ακόμα χειρότερα πρωτεργάτες παρενόχλησης ενός παιδιού που ο γραφικός του χαρακτήρας μοιάζει με 3χρονου που μόλις ανακάλυψε το μολύβι? Που είναι πχ 12 ετών και γράφει το σπίτι ως “σπήτη”, ή που τον επιπλήττει η δασκάλα του επειδή τον έχει πιάσει επανειλημμένος να βρίσκετε εκτός θέματος λόγο έλλειψη συγκέντρωσης; Ακούγοντας για πρώτη φορά στα αυτιά του την χαρακτηριστική ατάκα “Που βόσκεις βρεεεεε!” που μόνο από το στόμα του αείμνηστου Διονύση Παπαγιανόπουλου μας κάνει να γελάμε! Και πίσω, δεκάδες παιδικά αθώα στοματάκια να γελάνε κοροϊδεύοντας δίχως να ξέρουν τι κακό προκαλούν εκείνη την στιγμή. Αφήνοντας τον άμοιρο πιτσιρικά να αναρωτιέται τι πήγε στραβά…

Γιατί όπως για εσάς είναι απόλυτα φυσιολογικός ο κόσμος που ζείτε, με τον όμορφο γραφικό σας χαρακτήρα και τα καλλιγραφικά σας γράμματα, με το να μπορείτε να αυτοσυγκεντρώνεστε σε αυτό που κάνετε δίνοντας το 100% του εαυτού σας , νομίζοντας πως όλοι έτσι είναι ή έστω θα έπρεπε να είναι. Έτσι και ο δυσλεκτικός νομίζει ότι όλοι είναι σαν αυτόν! Δεν ξέρει κάτι άλλο! Δεν έχει δει κάτι άλλο!

Και αν νομίζετε ότι σταματάει στα σχολικά χρόνια όλο αυτό, τότε πλανάστε οικτρά!

Ενήλικη διαδρομή

Ίσα, ίσα που τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα! Γιατί έχει γίνει ένας μαντράχαλος 2 μέτρα και τα γράμματα του παραμένουν 3χρονου που ανακάλυψε το μολύβι για πρώτη φορά στην ζωή του… Που ντρέπεται να συμπληρώσει μια αίτηση πρόσληψης εργασίας , για να μην δουν τα ορθογραφικά του λάθη και τον περάσουν για αγράμματο. Όπου για τον ίδιο λόγο δυσανασχετεί να γράψει μια ευχετήρια κάρτα στην κοπέλα του. Γιατί; Γιατί θυμάται ακόμα αυτά τα γέλια των συμμαθητών του πίσω από την πλάτη του, αποφεύγοντας έτσι να εκφράσει την αγάπη του ή τα συναισθήματα του μέσο του γραπτού λόγου. Τα λόγια όμως ξεχνιούνται, τα παίρνει ο άνεμος μαζί του, αφήνοντας πίσω για άλλη μια φορά να αναρωτιέται ένας νέος, “Μα τι διάολο πήγε στραβά; Αφού έκανα ότι και όλοι οι άλλοι… Γιατί να είμαι διαφορετικός;”

Αλλά αυτή η σκέψη θα χαθεί το ίδιο γρήγορα όπως ήρθε. Γιατί ένας δυσλεκτικός δεν μπορεί να επικεντρωθεί ούτε στις ίδιες του τις σκέψεις. Για αυτό λοιπόν θα έπρεπε οι γονείς να επικεντρώνονταν λίγο περισσότερο στα σημάδια που παρουσιάζουν τα παιδιά τους. Μήπως αντί να βρίσκουν την εύκολη λύση λέγοντας ότι τα παιδιά τους βαριούνται, δεν είναι μελετηρά, και ότι το μυαλό τους το έχουν συνέχεια αλλού, να δουν μήπως τελικά συμβαίνει κάτι άλλο; Γιατί αν περιμένετε από τους δασκάλους να σας πουν ότι παρατήρησαν κάτι , σωθήκατε! Όλη αυτή η πληροφορία ήταν για εσάς, που ζείτε στον δικό σας τέλειο κόσμο.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ

Για τους δυσλεκτικούς όμως, που ίσως με διαβάζουν ή με ακούν αυτή τη την στιγμή, έχω να πω κάτι διαφορετικό:

Ποτέ μην το βάζετε κάτω, να γράφετε ασταμάτητα, η γραφή είναι ο δικός μας καθαρός ουρανός που μας στερούν να δούμε κρατώντας φυλακισμένους τους εαυτούς μας. Σπάστε τα δεσμά που σας κρατάνε πίσω!

Το κείμενο αυτό είναι επίτηδες αυτούσιο δίχως ίχνος επιμέλειας. Παρά μόνο ότι διόρθωνε από μόνος του ο ηλεκτρονικός κειμενογράφος και πιστέψτε ήταν πάρα πολλά! Γιατί όπως σας είπα και στην αρχή… Με λένε Μάριο, είμαι δυσλεκτικός και νιώθω καλά!

Πηγή: Το βίντεο είναι από Open Day με θέμα Δυσλεξία και Σχολείο που διοργάνωσε ο  σύλλογος γονέων και φίλων παιδιών με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες Αττικής “Αριάδνη” και η Ελληνική εταιρεία δυσλεξίας.

Related Posts