«Η δυσλεξία με δυνάμωσε.
Σκέφτηκα ότι πρέπει να ανταπεξέλθω σε κάτι που δεν το περνούν πολλοί.

Τι κάνει συνήθως ένα παιδί όταν δει μία μπάλα μπροστά του; Εύκολη απάντηση … Την κλωτσάει!

Οι εύκολες απαντήσεις, όμως, δεν μου άρεσαν ποτέ. Όταν, στα 11 χρόνια μου, είδα τη μπάλα να περνάει μπροστά μου, δεν την κλώτσησα. Την άφησα να περάσει… Πριν ξεκινήσω τον αθλητισμό, μου κέντριζαν το ενδιαφέρον σπορ που παρακολουθούσα μεν στην τηλεόραση, αλλά δεν είχαν μεγάλη δημοτικότητα. Δεν αφορούσαν πολλούς. Είχα λατρεία με τα αυτοκίνητα και τη Formula 1. Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ δεν μου προκαλούσαν καμία εντύπωση. Όταν τα υπόλοιπα παιδιά σούταραν μία μπάλα, με το πόδι ή τα χέρια, εγώ ήμουν σε μία γωνία.

Έμαθα να κολυμπάω όταν ήμουν περίπου πέντε ετών. Όταν άρχισα, δεν φανταζόμουν από τότε αυτή την πορεία των πραγμάτων. Δεν κατάλαβα εξαρχής πόσο μου αρέσει.

Πόσο με μαγεύει. Αποφάσισα να σταματήσω. Αλλά στα εννιά μου ήμουν σε μία παραλία και από το λίγο που κολύμπησα, δεν μου άρεσε που κουράστηκα. Δύο χρόνια αργότερα, μαζί με τον αδερφό μου ξεκινήσαμε συστηματικά την κολύμβηση. Συμπεριλήφθηκα γρήγορα στην προ-αγωνιστική ομάδα, παρότι τα υπόλοιπα παιδιά ήταν σε πιο προχωρημένο επίπεδο. Μονάχα που ενώ στα 13 τους οι περισσότεροι συνομήλικοί μου ονειρεύονταν μετάλλια, η δική μου σκέψη και φιλοδοξία ήταν να καταφέρω να κολυμπήσω για 24 συνεχείς ώρες! Από τη στιγμή που το σκέφτηκα, άρχισε να με ιντριγκάρει η φύση του αθλήματος, που έχει κάτι το διαφορετικό. Σε όλα τα σπορ πατάς στο έδαφος.

Στο νερό δεν κολυμπάς απλώς. Είναι σαν να πετάς! Η φύση του ανθρώπου είναι να περπατάει. Να πατά στο έδαφος. Το κολύμπι είναι κάτι το διαφορετικό…

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.

Από μικρός κρατούσα πολλά πράγματα μέσα μου. Δεν ανακοίνωσα την επιθυμία μου σε κανέναν. Δεν το είπα ούτε στους γονείς μου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στα Τρίκαλα και λίγο αργότερα ασχολήθηκα με το τρίαθλο. Όμως δεν έφευγε ποτέ από το μυαλό μου ο στόχος να καλύψω μία υπέρ-απόσταση στην κολύμβηση. Μέχρι και το καλοκαίρι του 2016 δεν το γνώριζε κανένας… Ήταν τότε από αποφάσισα να κολυμπήσω από τη Ρόδο ως το Καστελλόριζο. Το συζήτησα με τους γονείς μου. Η μητέρα μου έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Δεν ήξερε τι να πει… Ακόμη και σήμερα, όσα χιλιόμετρα κάνω εγώ κολυμπώντας, εκείνη τα διανύει πηγαίνοντας πάνω-κάτω στην πισίνα!

Του πατέρα μου του φάνηκε περίεργο

Πιστεύει ότι στην ultra κολύμβηση στην ανοιχτή θάλασσα δεν είσαι πάντα προστατευμένος. Αλλά δεν με απέτρεψε. Όσοι επιχείρησαν να το κάνουν, άλλωστε, κυρίως από το φιλικό και όχι το οικογενειακό περιβάλλον, με δυνάμωναν. Πείσμωνα περισσότερο. Μου έδωσαν επιπλέον κίνητρο.

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.

Όταν είμαι στο νερό, οι σκέψεις είναι χιλιάδες. Και ατελείωτες. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν στη ζωή γεννιέσαι για κάτι ή αν αυτό που σε εκφράζει, που σου ταιριάζει, το συναντάς στην πορεία.

Ακόμη δεν το έχω ξεκαθαρίσει.

Δεν ξέρω αν ήμουν γεννημένος για να κολυμπήσω, όμως αισθάνομαι ότι γεννήθηκα για να κάνω κάτι ασυνήθιστο.

Κάτι ξεχωριστό.

Από μικρή ηλικία, και αυτό δεν είναι αλαζονικό, είχα τοποθετήσει τον εαυτό μου σε μία άλλη κατηγορία. Ήμουν σε μία άλλη πλευρά, όχι συνηθισμένη. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κάνουν πράγματα έξω από την comfort zone τους, μακριά από τις βολικές καταστάσεις. Και άλλοι που δεν αποφεύγουν τη ρουτίνα. Κάποιοι που δεν κάνουν κάτι δημιουργικό ή ξεχωριστό. Αυτό ισχύει για όλους τους τομείς και όχι μόνο για τον αθλητισμό. Επιθυμούσα να κάνω κάτι σημαντικό. Όχι τόσο σαν τάση μεγαλομανίας.

Ήθελα κάτι που να με εκφράζει.

Αισθάνομαι, βεβαίως, ότι ακόμη δεν έχω καταφέρει κάτι. Είμαι ακόμη στη διαδρομή. Δεν γίνεται να είμαι 28 ετών και να λέω «πέτυχα». Έχω ακόμη πολλά να κάνω.

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.

Από τα παιδικά χρόνια μου έχω στο μυαλό μου καταπληκτικά τα καλοκαίρια! Σαν οικογένεια ταξιδεύαμε πολύ.

Δεν συνέβαινε κάτι. Απλώς δεν μου άρεσε το σχολείο.

Δεν έχω, αντίθετα, καλές εικόνες από το σχολείο

Έχω δυσλεξία και μάλιστα άργησα να το καταλάβω. . Το διαπιστώσαμε στο Λύκειο. Αυτό με δυσκόλευε στη σχολική καθημερινότητα. Χρειάζονταν πολλές παραπάνω ώρες για να μελετήσω. Όταν άρχισα την κολύμβηση, άρχισα να οργανώνω καλά τον χρόνο μου. Δεν ξέρω πώς ακούγεται σε κάποιον που δεν με γνωρίζει προσωπικά, αλλά μισούσα το σχολείο… Απορούσα γιατί χρειάζεται να κάνουμε όλα όσα κάναμε εκεί. Είχα άποψη από μικρός και πίστευα πως πολλά πράγματα είναι λάθος. Μεγαλώνοντας, και στις μέρες μας που η πληροφορία είναι εύκολα προσβάσιμη, παρατηρούμε τι συμβαίνει στη Σκανδιναβία ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου τα παιδιά στο δημοτικό κυρίως μαθαίνουν να συνυπάρχουν, χωρίς την πίεση των βαθμών. Όταν τολμούσα εγώ να ξεστομίσω κάτι τέτοιο, η κριτική από καθηγητές ή ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία ήταν έντονη. Οι βαθμοί μου, πάντως, και δίχως αυτό να είναι απαραίτητα κριτήριο ικανοτήτων, ήταν καλοί.

Τελειώνοντας το Λύκειο, ένιωσα ότι αρχίζει η ζωή μου.

Κατόρθωσα να περάσω σε σχολή προτίμησής μου, καθώς με ενδιέφερε η προπονητική.

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.

Το κομμάτι της δυσλεξίας με επηρέασε πρακτικά και όχι ψυχολογικά. Προφανώς επειδή το έμαθα αργά, όταν χρειάστηκε να διαβάσω περισσότερο και με πρόγραμμα για τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Αλλιώς μελετάς για να πας την επόμενη ημέρα διαβασμένος στο σχολείο και αλλιώς για να συμμετάσχεις στις Πανελλήνιες. Από το ειδικό κέντρο που μας ενημέρωσαν για τη δυσλεξία, μας είπαν ότι δεν ήταν εύκολο να υπάρξει μία άμεση λύση, στην ίδια χρονιά της Γ΄ Λυκείου. Μία ιδέα της μητέρας μου ήταν να μου διαβάζει εκείνη τα μαθήματα, ώστε να τα μαθαίνω ακούγοντας. Μία φόρμουλα που λειτούργησε, αφού πέρασα με την πρώτη στο πανεπιστήμιο

Η δυσλεξία με δυνάμωσε. Σκέφτηκα ότι πρέπει να ανταπεξέλθω σε κάτι που δεν το περνούν πολλοί.Μου έμαθε ότι βιώνοντας κάτι τέτοιο, δεν σημαίνει ότι είσαι κακός μαθητής ή ότι έχεις άλλοθι αν κάτι δεν πάει καλά. Το μόνιμο άγχος μου ήταν να μην σηκώσει ο καθηγητής για μάθημα στον πίνακα. Ακόμη κι αν ήμουν διαβασμένος. Σταθερή ανησυχία ήταν να μην χρειαστεί να μου ζητήσουν να διαβάσω κάτι. Διότι δεν μπορούσα να διαβάσω «από μέσα».

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.

Η κολύμβηση μού χάρισε χρόνο. Δεν μου τον «έκλεψε».

Όταν αφήνεις την πισίνα για την ανοιχτή θάλασσα, όταν κάνεις τόσα χιλιόμετρα στον αγώνα ή στην προπόνηση, έχεις χρόνο να σκεφτείς. Να φιλοσοφήσεις κάποια πράγματα. Να βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι. Να μην στεναχωριέσαι για μικρά πράγματα.

Αλλάζει η αντίληψη και η αντιμετώπισή σου για την καθημερινότητα.

Κάνεις κάτι που σου αρέσει.Κάτι που σε υποχρεώνει να λες στον εαυτό σου «κι άλλο, πήγαινε παραπέρα». Συχνά με ρωτούν αν βαριέμαι… Όχι, δεν βαριέμαι τόσες ώρες στο νερό.

Η μητέρα μου μού έχει πει ότι ο προπάππους μου ο Νίκος έζησε 96 χρόνια και δεν είπε ούτε μία φορά στη ζωή του τη λέξη «βαριέμαι».

Όταν το έμαθα, είπα στον εαυτό μου ότι ούτε εγώ θα την ξαναπώ.

Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να πέσω στο νερό.Μπορεί να είσαι κουρασμένος, πιεσμένος. Η διαδικασία δεν είναι απλή. Δεν έρχεσαι απλώς στο κολυμβητήριο και πέφτεις στην πισίνα. Πρέπει να κάνεις συγκεκριμένο ζέσταμα, να έχεις φάει συγκεκριμένα πράγματα και να έχεις φροντίσει να έχεις το κορμί και το μυαλό σου σε καλή κατάσταση. Μπορεί να σε στεναχωρήσει ότι αντί για τέσσερις ώρες προπόνηση, κάνεις τρεις. Μπορεί να σε έχει κουράσει το πρόγραμμα των άλλων υποχρεώσεων σε μία ημέρα και να μοιάζει επίπονη όλη η διαδικασία μέχρι να αρχίσει η προπόνηση,

Όμως, όταν μπαίνω στο νερό, τα ξεχνάω όλα.Μπαίνω στο νερό για να… ξεκουραστώ! Η δυσκολία μοιάζει πολλές φορές, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, μεγαλύτερη στην πισίνα. Η απόσταση είναι μικρότερη από αλλαγή σε αλλαγή και σε πονούν τα πόδια σου επειδή σπρώχνεις συνέχεια τον τοίχο. Το open water έχει τις δικές του δυσκολίες. Τα κύματα, το μη προστατευμένο περιβάλλον.

Photo by: Stefanos Kranas / Spyros Chrysikopoulos (IG).

Αυτό που κάνω μού δίνει ζωή.Με «γεμίζει». Αλλά, όπως λέμε, δεν ζω από αυτό. Είμαι παράλληλα προπονητής κολύμβησης. Σε λίγα αθλήματα οι αθλητές ζουν από το σπορ τους.

Λίγα είναι τα πραγματικά επαγγελματικά αθλήματα. Η κολύμβηση δεν είναι ένα από αυτά. Πολλοί κολυμβητές αποσύρθηκαν πρόωρα από τις πισίνες γιατί είτε δεν είχαν καθόλου χορηγούς είτε είχαν σπόνσορες που μετά βίας κάλυπταν τα λειτουργικά έξοδά τους και όχι το κόστος ζωής τους… Η Ελλάδα είναι πίσω σε αυτό. Ίσως είναι καλύτερη η προοπτική του να αθλείσαι σε ξένη χώρα, ανήκοντας σε εταιρία ή δουλεύοντας σε κάποιο πανεπιστήμιο. Κολυμπάω τόσες ώρες.

Γίνονται τόσα πράγματα μέσα στον οργανισμό μου, από βιοχημική άποψη, όμως δεν υπάρχει κάποιος να αξιολογήσει μία αντίστοιχη έρευνα. Αν ρωτήσεις τον κορυφαίο καθηγητή ή προπονητή «τι συμβαίνει στο κορμί ενός ανθρώπου που κολυμπά 24 συνεχείς ώρες;», δεν θα ξέρουν να σου απαντήσουν. Δεν υπάρχει κάτι που να βοηθήσει κι εμένα αλλά και τους συναθλητές μου και να καθορίσει τη συνέχεια της προετοιμασίας. Πορευόμαστε για την ώρα μόνο πρακτικά, με όσα βιώνουμε και συγκεντρώνουμε εμείς στοιχεία.

Είμαι κατά έναν τρόπο προπονητής του εαυτού μου. Έχω, επίσης, στο μυαλό μου αθλητές που αποτέλεσαν έμπνευση για μένα. Ακόμη και από άλλα σπορ. Κίνητρο για μένα αποτέλεσε και κάτι άλλο, εκτός κολύμβησης.

Πηγή: AthleteStories