Fred Newman: Αποδίδοντας τους ήχους με μεγάλη πιστότητα. Παρακολουθείστε την συνέντευξη του.

«Τώρα κάνω ότι έκανα μικρός πίσω από την πλάτη της δασκάλας μου, η διαφορά είναι ότι τώρα πληρώνομαι για αυτό. Μεγάλωσα σαν ένα δυσλεκτικό, παράξενο παιδί, λάτρευα όμως το ραδιόφωνο και τον ήχο»

Τα δυνατά χαρακτηριστικά, ενός ανθρώπου που έχει ιδιαίτερο ταλέντο στο να αντιλαμβάνεται τους ήχους και να τους αποδίδει με μοναδική πιστότητα. Αυτό που σε κάνει παράξενο, είναι αυτό στο οποίο κρύβονται τα προτερήματά σου.

“Δεν υπάρχει αρνητικός συνειρμός στο να έχεις δυσλεξία. Μπορείς να σκέφτεσαι και να κάνεις πράγματα που κανένας άλλος δεν μπορεί…. Η κοινωνία χρειάζεται και ανθρώπους που σκέφτονται διαφορετικά.  Είναι οι άνθρωποι που μας δίνουν μια διαφορετική κατεύθυνση. 

Ο Newman, δημιουργούσε ήχους και μπορούσε να διηγείται ιστορίες από τότε που ήταν παιδί. Ο ίδιος λέει, “η οικογένειά μου με αγαπούσε παρόλο που όσο μεγάλωνα ήμουν ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί. Σίγουρα μου κολλούσαν πολλές ταμπέλες, αλλά ποτέ δεν είχα μια διάγνωση”

O Newman αφηγείται:

“Ο πατέρας μου, πέρασε σε όλα τα παιδιά το ταλέντο να διηγούνται, γιατί μας έβαζε να διηγούμαστε κάτι που έγινε μέσα στην μέρα μας, απαντώντας στο ερώτημα “Πως ήταν η μέρα σας σήμερα; και κάθε παιδί έλεγε την δική του ιστορία. Η μητέρα μου μας διάβαζε ιστορίες και οι δάσκαλοι μας διάβαζαν. Έτσι έμαθα να φτιάχνω ιστορίες αλλά και τους ήχους μέσα σε αυτές. Έτσι μυήθηκα στον φανταστικό κόσμο των ήχων”

Ο Fred Newman παρουσιάζει

“Έπαιρνα καλούς βαθμούς απλά γιατί έκανα ότι έπρεπε να κάνω. Έμαθα να παίζω καλά το παιχνίδι της εκπαίδευσης. Παρέδιδα τις εργασίες στην ώρα μου. Όλοι με πείραζαν μια και με απασχολούσε ιδιαίτερα να μην χάσω ημερομηνίες. Σημείωνα παντού, γιατί ξεχνούσα πολύ εύκολα”

Ο Newman τα κατάφερε στο σχολείο λόγω της επιμονής και της δημιουργικότητάς του.  Οπτικοποιούσε τις λέξεις και έτσι τις θυμόταν. Έμαθε να διαβάζει ακούγοντας τους ήχους των λέξεων.

Ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο του πρότεινε να αξιολογηθεί για δυσλεξία. Κατάφερε να τελειώσει το τμήμα επιχειρήσεων του  Harvard Business School και άρχισε να δουλεύει στο περιοδικό Newsweek. Παράλληλα δούλευε και σαν stand-up comedy όπου τράβηξε την προσοχή του κοινού με τους ήχους που έκανε στις παρουσιάσεις.

Το βιβλίο του, MouthSounds: How to Whistle, Pop, Click, and Honk Your Way to Social Success, που εκδόθηκε το 1980, ήταν στην ουσία το δυσλεκτικό του ταξίδι.

“Αντιλήφθηκα ότι θα είχα πρόβλημα για να το γράψω, μια και δεν ήξερα δακτυλογράφηση. Οι λέξεις ήταν το δύσκολο κομμάτι.  Τότε ανακάλυψα τον υπολογιστή, αν και μόλις είχαν κυκλοφορήσει. Στο χαρτί, έπρεπε να σκεφτείς πολύ πριν αρχίσεις να γράφεις, και όταν το έγραφες, ήταν πολύ δύσκολο να διαγράψεις κάτι, άρα έπρεπε να σκέφτεσαι πολύ τι ήθελες να πεις και αυτό δεν ταίριαζε καθόλου σε ένα δυσλεκτικό”

“Αυτό που σε κάνει παράξενο, είναι πιθανώς και αυτό που σε διαφοροποιεί και περιέχει το ταλέντο σου. Εάν το παράξενος σημαίνει απίστευτα αστείος, δημιουργικός, έξυπνος, αυθεντικός, τότε όλοι θα θέλουν να αποκαλούνται έτσι”  

^{Πηγές: Dyslexic Advantage, Yale center of dyslexia advantage
Απόδοση: Μηλιώνη Λία}