«Πολυτεχνείο έκανα δύο χρόνια στη Θεσσαλονίκη και μετά πήρα μεταγραφή στην Αθήνα. Ηθελα να σπουδάσω μαθηματικός ή φυσικός αλλά είχα φοβηθεί την επαγγελματική αποκατάσταση. Ημουν καλός μαθητής στα πρακτικά μαθήματα, όχι στα άλλα. Ημουν δυσλεκτικός και δεν το ήξερα. Το έμαθα όταν σπούδαζα, από μια φίλη που ήταν γλωσσοθεραπεύτρια, γιατί κατάλαβα ότι είχα όλα τα χαρακτηριστικά του δυσλεκτικού. Το χειρότερο που μου είχε κάνει η δυσλεξία ήταν ότι επέτρεψε στους καθηγητές να με υποτιμούν. 
Δεν είχα την αίσθηση ότι είμαι ωραίος στο σχολείο. Βέβαια μου είχαν βγάλει το παρατσούκλι Μπον Τζόβι. Στα κορίτσια είχα επιτυχία αλλά το θεωρούσα φυσιολογικό. Με όποια μου άρεσε τα έφτιαχνα. 

Μικρός ήμουν ανώριμος και με μεγάλη εξωστρέφεια. Στην Αθήνα πρωτοήρθα όταν πήγαινα λύκειο και μου άρεσε πολύ. Το είχα σκάσει από την Λάρισα για να πάω στην Καλαμάτα. Φτάνοντας στην Αθήνα συνειδητοποίησα ότι δεν θα είχα λεφτά για να επιστρέψω. Πήγα στο μεγάλο μου αδελφό (με περνάει πέντε χρόνια) που σπούδαζε εδώ. Εχω κι έναν ενάμιση χρόνο μεγαλύτερο και μια αδελφή έντεκα χρόνια μικρότερη, σαν κόρη μας. 

Ενα καλοκαίρι, όταν ήμουν πια στην Αθήνα, στο  Πολυτεχνείο, έμεινα να δουλέψω. Είχα αγοράσει μια μηχανή και ήθελα να την ξεπληρώσω. Θέατρο δεν είχα δει ως τότε ποτέ. Μια φίλη μου θα έδινε εξετάσεις στο Εθνικό και μου ζήτησε να δω τα κείμενά της. Αρχισα να της κάνω παρατηρήσεις και τότε εκείνη τσαντίστηκε και μου είπε “έλα να το κάνεις εσύ τότε”. Με την αθωότητα του πρωτάρη, μπήκα στην διαδικασία και έχασα την αίσθηση του χρόνου. Μαγεύτηκα. Σαν να είχα πάει σε έναν άλλον κόσμο. Εγώ ως τότε ήξερα ότι τρία και τρία κάνει έξι. Εκεί κατάλαβα ότι τρία και τρία μπορεί να κάνει και …μπλε. Αρχισα να ασχολούμαι. Πήγα σε εργαστήρι, έπαιξα στην φοιτητική εστία, τον Κοβάσλκι από το “Λεωφορείον ο Πόθος”. Απίστευτη εμπειρία».

Πηγή: www.bovary.gr